Rustig aan op de Cormet de Roselend

Na de eerste dag wist ik het toch even niet met die Haute Route des Alpes. Aan de organisatie ligt het niet. Die haalt alles uit de kast om de deelnemers te laten geloven dat ze echte profs zijn. Alle kruispunten worden voor je afgezet. Er rijden 3 Mavic materiaalwagens en nog de nodige motoren met technische assistentie mee. Er zijn twee complete ambulances in koers plus een auto en een motor met de rondeartsen. Er zijn motoren die je met borden op de hoogte houden van wijzigingen in het schema en dan ben ik er vast nog wel een aantal vergeten. Kortom, het is net echt. Er rijden dan ook een heleboel gemankeerde profs mee in het peloton. Van die jongens die bij de Etape du Tour maar iets minder dan een uur hoeven toe te geven op de winnaar van dezelfde Tour etappe. Verder opmerkelijk veel Australiërs en Britten, die overigens bijna allemaal niet in Australië of Groot-Brittannië wonen. Singapore, Zimbabwe, Noorwegen, Zwitserland, Frankrijk. Ik ben het allemaal tegengekomen. Wat maar weer bewijst dat zelfs de Engelsen liever niet in Engeland bivakkeren. Ik kan ze geen ongelijk geven.

Ik had het geluk dat etappe 2 een stuk koeler verliep dan etappe 1. Na de Col des Saisies als aperitief was de Col du Cormet de Roselend het hoofdgerecht. Een prachtige berg in een schitterend landschap. De Cormet de Roselend was drie jaar geleden als ik mij niet vergis de laatste beklimming in de 100 Cols tocht, maar dan vanaf de andere kant. Die leverde nu een fijne afdaling op. Overzichtelijk, goed wegdek, met een max 75,8km/u. Het toetje was de klim naar Val d’Isère. Een skidorp waar de dorpsarchitekt ooit heeft bedacht dat het wel leuk zou zijn om voor al die 6 verdiepingen imitatie chalets betonnen zuilen te plaatsen en die af te werken met rustieke brokjes plaatselijke rots.

Omdat er een wegopbreking was werd de slottijd bepaald in Tignes, na een smerig steil stukje klimmen. Daarna nog 6 kilometer door een reeks tunnels, waarvan 1 totaal onverlicht, naar de finish in Val d’Isère. Ondanks de door de organisatie aan iedereen uitgedeelde achterlichtjes (professionaliteit zit in de details) heb ik een bloedhekel aan dat tunnelrijden. Maar goed ik kwam ruim binnen de tijd en aanmerkelijk optimistischer over de finish dan op dag 1. Of dat na de langste etappe van dag 3 nog zo is horen we morgen.