De Omloop

De sponsorende krant is al een paar jaar niet meer Het Volk, maar Het Nieuwsblad. Het is nog altijd hetzelfde rondje. Althans. De organisatoren van elke zichzelf respecterende Vlaamse klassieker stellen er een eer in om ‘hun’ rondje zo zwaar en exotisch mogelijk te maken. Dat betekent dat er elk jaar wel weer nieuwe lusjes gemaakt worden om maar zoveel mogelijk nieuwe klimmetjes en onontdekte kasseienstroken toe te voegen. Waardoor je soms hetzelfde bergje drie keer van een andere kant opfietst.

Kijk, en dan is het rijden van een niet uitgepijlde klassieker, alleen met behulp van GPS ineens een stuk lastiger. Als je drie keer op hetzelfde kruispunt uitkomt, welk lusje neem je dan eerst? Hoewel de deelnemers aan het klassiekerweekend van Le Champion dit jaar de Omloop Het Nieuwsblad grotendeels als collectief hebben verreden ging het toch hier en daar een tikje mis.

Dat lag overigens ook aan het weer. Onvervalst Vlaams klassiekerweer hadden we. Regen, wind, kou, ellende. Modderige kasseien, slippende achterwielen, halsbrekende toeren, lekke banden, gebroken kettingen, krakende derailleurs, tot op het bot verkleumde doorweekte renners. Is dat leuk? Niet als je er middenin zit. Wij heten tenslotte niet allemaal Lars Boom. Achteraf komt wel het besef dat je er 230 heroïsche kilometers op hebt zitten. En dat ‘onze’ Omloop het Nieuwsblad in mei veel Vlaamscher was dan de ‘echte’ Omloop van maart.

Hulde aan de begeleiders van Le Champion, Gert, Aris en Chris, die met de bus grotendeels hetzelfde kasseienparcours hebben geprobeerd af te leggen. Om hulp te bieden bij pech onderweg; sportdrank, stroopwafels en bananen uit te delen; hier en daar een hulppijltje op te plakken en waar nodig verdwaalde schapen weer op het rechte pad te brengen. Ook zij deden dat, als vrijwilligers nota bene, de hele dag in de zeikregen.