De Passo Giau is een naar bergje. Dat
herinnerde ik me nog van de Maratona van 2007. Zo één waar je geen moment rust
krijgt. Het gemiddelde stijgingsprecentage is 9,1% Ter vergelijking: de
Tourmalet komt niet verder dan 7,6% en de Mont Ventoux vanaf Bédoin blijft
eveneens steken op 7,6%. Toegegeven, die zijn wel twee keer zo lang. De Passo
Giau is vanaf Selva di Cadore ‘maar’ 10 kilometer. Overigens begint het
klimwerk al 5 kilometer eerder in Caprile, met stijgingspercentages die oplopen
van 4% naar 7%. Dus allesbehalve een vlakke aanloop.
De Giau is genadeloos. Nergens een paar 100
meter om de druk van je benen te halen. Ik had minstens 10 kilo lichter moeten
zijn om hier voldoende vermogen per kilo te kunnen genereren. Het zat er niet
in vandaag. Omdat ook mijn rug niet meewerkte zag ik de snelheid op sommige
stukken teruglopen tot 6,5 km/u. Dan switchte ik maar gauw naar het 2e
scherm van mijn Garmin om opgelucht te constateren dat het bijbehorende
stijgingspercentage 13% bedroeg.
Passo Giau moet iets betekenen als ‘Pas van de
tuinman’, want het is gewoon 10km harken naar boven.
Daarbij vergeleken was de 1e
beklimming van de dag, de Passo San Boldo een makkie. Enige smetje aan die klim
was dat de organisatie wel had gewaarschuwd voor de tunnels in de klim, maar
niet voor een deels onverlichte tunnel van meer dan een kilometer in de
afdaling. Door een stikdonkere tunnel fietsen in een groep waarvan een deel de
moeite niet heeft genomen om zijn/haar door de organisatie verstrekte
achterlichtje aan te doen, zodat je bij god niet weet hoe dicht je op hun
achterwiel zit, met ergens rechts een betonnen rand van 30 centimeter, en met
tegenliggers en achteropkomend verkeer die toch enigszins gefrustreerd zijn
omdat ze de hele dag al in de file staan aangezien in Italië de schoolvakanties
zijn begonnen, ik had er geen goed gevoel bij.
Maar na 10 kilometer Giau zijn zulke
muizenissen weer helemaal uit je hoofd. Zeker als er ook nog een fris buitje
uit de hemel komt en het op 2200m nog geen 10 graden blijkt te zijn.
Dan ben je blij dat je tussen de vakantiegangers
mag afdalen naar Cortina d’Ampezzo, dat de Haute Route super georganiseerd is,
dat je daar gelijk te eten krijgt, kunt douchen, wordt losgemaakt door een
osteopatisch meisje en vervolgens wordt warmgewreven door een massagemeisje.
Dat je vervolgens in het sjiekste hotel van de stad bent ingeboekt, waar het
restaurant helaas vol is, maar de bar gewoon regelt dat je toch een wereldtosti
kunt eten met stiekem een toetje uit dat onbereikbare restaurant na. Fijn
gefietst.
Labels: fietsen, Haute Route, Maratona, osteopathie, Passo Giau
