 |
| Ravitaillering op een top |
Typisch zo’n etappe waar de eerste twee klims
alleen maar bedoeld zijn om je uit te wonen voor het sluitstuk: de Passo di
Gavia. De Passo Palade en de Passo di Tonale zijn relatief vriendelijke
klimmetjes, maar samen toch goed voor zo’n 2400 meter omhoogfietsen. En dat
gaat dan op één of andere manier toch in de benen zitten.
De Gavia vanaf Ponte di Legno: 17,3 kilometer
klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9% en een paar erg nare
stukjes van op papier16%, die mij en vele anderen in het echt veel steiler
leken en bovendien een tikje te lang duurden om het leuk te houden.
Je moet op zo'n steil stuk op de pedalen om nog enigszins vooruit
te komen, en gaan zitten omdat je buiten adem bent is helaas geen optie.
Ondanks dat het de hele dag mooi zonnig weer was, was het op 2621 meter
stervenskoud, zodat wij blij waren om weer heelhuids in Bormio terecht te
komen.
Logistiek gezien bleek het handiger te zijn om
op de top van de Stelvio te logeren. (Probeer maar eens 350 man/vrouw een
nachtje in een willekeurig Italiaans bergdorpje te huisvesten.) Dat betekende
een ijzingwekkende busrit als verkenning voor de tijdrit van de volgende dag.
Met ware doodsverachting stort zo’n bus zich in haarspeldbocht na
haarspeldbocht. Rijdt luid claxonnerend tunnels in met aan weerszijden niet
veel meer dan 20cm ruimte, en gaat er vanuit dat elke tegenligger (auto, motor
of fiets) zorgt dat ie weg is.
Logeren op meer dan 2700 meter. Eigenlijk
gewoon een gratis hoogtestage.
Labels: fietsen, Gavia, Haute Route, Passo di Gavia