 |
| Furkapass |
Vanaf Andermatt ging het in konvooi naar de
voet van de Furkapass. Over het afdalen achter een stel motoren dat veel
langzamer rijdt dan je als fietser zou kunnen of willen heb ik vorig jaar al
eens geschreven. Helaas hebben de Zwitserse autoriteiten de Haute Route
organisatie verplicht om alle afdalingen te neutraliseren. De tijd wordt in
Zwitserland dus alleen bergop gemeten. Voor mij geen voordeel. In de afdaling
ga ik meestal redelijk wat mensen voorbij, wat bergop aanmerkelijk minder vaak
voorkomt.
Het beste nieuws van de dag was toch wel dat
het weer aanmerkelijk beter was dan voorspeld. Tijdens de beklimming van de
Furkapass was het weliswaar koud, maar zagen we al geregeld iets van zon.
Tijdens de afdaling kon je nog niet zonder beenstukken, windbrekers en
winterhandschoenen, maar dat werd gaandeweg de etappe al snel anders.
Op de Col de Bratsch, kort, maar gemeen steil,
was het voor de verandering eens druipend van het zweet in plaats van de regen
omhoog fietsen. Heerlijk.
De klim naar etappeplaats Crans Montana is
niet echt mooi, wel pittig. Vijf kilometer voor het einde zit er een steil
stukje afdaling in. Daar gebeurde het. Ik voelde me ineens niet zo goed, en zag
op de Garmin dat mijn hartslag boven de 200 was. Dat leek me niet helemaal de
bedoeling, dus toen de weg weer omhoog begon te lopen ben ik maar even gestopt.
Eén van de mooie aspecten van de Haute Route is dat iedereen die
langsfietst dan direct informeert of het
wel goed met je gaat. Een begeleidend busje van één van de teams stopte en de
chauffeur bood me cola en water aan. Op dat moment kwam er een motor met een rondearts voorbij, net toen mijn hartslag weer normaal werd en ik me een stuk
beter voelde. Dat constateerde zij ook. Hartslag, saturatie en bloeddruk waren
in orde. Ze deed er redelijk nuchter over. Door de extreme
temperatuurverschillen en de vermoeidheid na 6 dagen fietsen kon zoiets
gebeuren. Ze vroeg of ik wilde afstappen, maar dat leek me nog niet aan de
orde. Ik ben kalm aan naar de finish geklommen. De dames hebben me nog een
kilometer in de gaten gehouden.
Na de douche in Crans Montana is er voor de
zekerheid nog een ECG gemaakt. Dat had nog wel wat voeten in de aarde, want pas
het 3e ECG apparaat dat er vanuit de ambulance bij werd gehaald bleek te werken. Toen
had ik inmiddels 3 kwartier aan de plakkers gehangen, terwijl het maken van het
hartfilmpje zelf ongeveer 30 seconden duurt. Gelukkig bleek alles in orde. Heb
ik morgen toch weer een fijne fietsdag.
Labels: bergen, Crans Montana, ECG, fietsen, Furkapass, Haute Route